علی دهکردی بازیگر نام آشنای سینمای ایران است .

بازیهای او را در سینمای دفاع مقدس به یاد داریم . هنگامی که در نقش رزمنده ای شیمیایی در کنار رود راین ( آلمان ) با فریاد از خدا گله میکرد که چرا اینجا و در دیار غربت میخواهد به او ملحق شود ، چرا در کنار عزیزان و هم قطارانش در سنگر و خط مقدم جبهه شهادت را به او هدیه نکرد . علی آنجا بهترین پلان سینمائیش را بازی کرد ، بغض کرد و گریست و من و خیلی های دیگر هم بعدها در سینما هنگام دیدن این سکانس تکان دهنده و تاثیر گذار اشک ریختیم و به آسمانی بودن بسیجی های عاشق حسادت کردیم . علی دوباره گریست ، گریه ای از جنس همان بسیجی ها ، که اینبار تعداد زیادی از خواهرانش را در بازگشت از مناطق جنگی که پدران و برادرانمان با دشمن میجنگیدند از دست داد . واژگونی اتوبوس دانش‌آموزان بروجنی و عروج 26 نفر از آنها که عشق به اسلام ، امام ، رهبری و رزمندگان داشتند و همراهانشان، متنی را منتشر کرد که با هم میخوانیم.

     ( سعید روحی )

بروجن ، شهری در استان زادگاهم ، این روزها داغدار فاجعه‌ای است بزرگ .

سوگ پرپر شدن شاید بیش از بیست و شش گل نوباوه ،

صدها خانواده را سیاه پوش کرده است .

سوگ از دست دادن :

بیست و شش دختر

بیست و شش عروس زیبا

بیست و شش مادر

بیست و شش خواهر

و

بیست و شش زندگی .

تلخ تر از این روز مباد بر سرزمین مادری‌ام.

کاش به اندازه بیست وشش پدر توان گریستن داشتم.

کاش می‌توانستم قلبم را بیست و شش تکه کنم به پای

مادرانی که این روزها فقط و فقط ، عروسک‌های دخترکانشان را

در آغوش می‌گیرند و خون گریه می‌کنند.

کاش هزاران و صد هزار مویه می‌دانستم تا به سوگواری با

بیست و شش طایفه ، سوز در سوز مرثیه بخوانم.

دلم گرفته است و غم جهان بر دوشم،

همدل و همراه تمام بروجن، سیاه پوشیده‌ام،

داغدارم و خود را صاحب عزا می‌دانم.

و خوب می‌دانم ، تمام دل‌ها و قلب‌های مهربان هموطنانم ، در

      این غم بزرگ همدل و همراه است.

                 غم اگر به کوه گویم ، بگذارد و گریزد

                        که دگر بدین گرانی ، نتوان کشید باری.

                  علی دهکردی